Ν΄ ανέβω να παίξουμε;

Της παιδικότητάς σου τις συγκινήσεις αν η λήθη αφήσει,

στη μέρα εκείνη ίσως βρεθείς και πάλι,

καλώντας τη φίλη την παιδική σε παιχνίδι ανέμελο

Τη λαχτάρα να μοιράζεσαι ξανά να την πληρώσεις,

μ ένα κλαρί σπασμένο

και τύψεις κολλημένες στο μυαλό σου

Μα πια η αμυγδαλιά δέντρο μεγάλο έχει γίνει,

Και γω από πεσίματα πια δε φοβάμαι

Στο παιχνίδι αυτό που με καλείς θα έρθω

Να μοιραστούμε τα ανθισμένα της κλωνάρια